De afgelopen weken kampeerden we in de kop van Noord-Holland, hemelsbreed 4 km van waar ik ben opgegroeid. Het viel me weer op hoe anders de sociale contacten daar verlopen in vergelijking met het oosten van het land, waar ik na mijn studie in Amsterdam ben gaan wonen. Soms mis ik die losse en relaxte omgang, vol humor en plagerijtjes, kenmerkend voor die streek. Laatst las ik in een oud boekje over de historie van West-Friesland (= het oude land dat ligt binnen de Westfriese dijk, ook wel de Omringdijk genoemd) dat de bewoners er door het moerassige landschap in het verleden nooit overheerst zijn geweest, wat maakt dat men van oudsher geen standsverschillen kent. Een Westfries maakt geen onderscheid tussen een directeur en een arbeider, we zijn allemaal hetzelfde.   
We waren van Bergen aan Zee (door de Eeuwige Laan) naar Bergen Binnen gegaan om op een terras wat te eten en drinken. Ja, ze serveerden er appelgebak, zei het meisje dat ons bediende. Ik vroeg of de appelgebak van hen lekker of vies was. Het floepte eruit voor ik er erg in had. Beroepsdeformatie, denk ik. Om de aandacht van leerlingen te vangen moet je af en toe iets onverwachts roepen, ook al slaat het soms nergens op. Zonder blikken of blozen antwoordde het meisje:
“We hebben alleen maar hele smerige appelgebak.”
“Doe die dan maar,” antwoordde ik.
Aan het tafeltje naast ons moest een vrouw, de hand voor de mond, stilletjes lachen. De man met zonnebril naast haar deed alsof hij het niet gehoord had.
Bij het afrekenen vroeg de vrouw van middelbare leeftijd na mijn pinbetaling of alles naar wens was geweest.
“Jawel,” zei ik, “alleen de appelgebak, die was heel lekker. En niet heel smerig, zoals het meisje dat ons bediende had gezegd. Of ze dat even door wilde geven.”
Ze knikte met een glimlach alsof ze deze klacht wel vaker had gehoord. Ja, ze zou het doorgeven. De vrouw naast ons lag dubbel van het lachen, de man keek nog altijd stuurs voor zich uit. Kwam waarschijnlijk uit het oosten.