Wanneer iemand vreemdgaat, is hij (ik gebruik voor het gemak de mannelijke vorm, maar dit geldt evenzeer voor vrouwen) niet alleen ontrouw aan zijn partner, maar vooral ontrouw aan zichzelf. Hij beschadigt zichzelf ermee. Dat is veel erger dan wat hij zijn partner aandoet. Zo zie en ervaar ik het.

Dit is een boude stellingname, ik besef het. Zo’n invalshoek, is mijn ervaring, zorgt dan ook al snel voor misverstanden. Het is voor die ander toch veel erger? Hij het genot en het plezier, de ander de pijn, het verdriet, de machteloze boosheid. Hoezo ondervindt hij daar last van? Het is toch eerder tegenovergesteld?
Ja, in eerste instantie lijkt het daarop. Maar wanneer je dieper op dit mechanisme ingaat, komen er andere inzichten bovendrijven. Hopelijk, zeg ik voorzichtig.

Ten eerste, maak een onderscheid tussen buitenkanten en binnenkanten. Tussen ego en je diepste innerlijk. In je ego zit hebzucht, egoïsme (vanzelfsprekend, vandaar dit woord), zelfhandhaving in een complexe wereld (dus af en toe nodig), status en macht. En vooral, identiteit, degene die je denkt te zijn in de wereld.
In je diepste innerlijk, als je er al aan toekomt om tot daar door te dringen, bevindt zich begrip, licht, liefde, God. Dit is in mijn beleving je wezenlijke kern. Alles er omheen (kennis, meningen, oordelen, vooroordelen, boekenwijsheid) is buitenkant. In ons diepste innerlijk zijn we allemaal gelijk aan elkaar, in onze buitenkanten verschillen we vaak hemelsbreed.

Dit uit zich in de energie die we uitstralen. Voelbaar, maar niet met instrumenten meetbaar. Die energie kun je omschrijven als een soort van trilling. Je ervaart verschillende trillingsniveaus in je contacten met mensen. Stap maar eens een drukke, voor jou onbekende ruimte vol feestvierende mensen in. Je voelt meteen de energie die daar hangt. Soms prettig, soms ook niet.
Mensen met een laag trillingsniveau zitten vol rancune, afgunst, verbittering, scheldpartijen, agressie, haat. Je hoeft dit soort mensen alleen maar in de ogen te kijken en je voelt het. Laag-bij-de-gronds. Je wordt er benauwd van.
Mensen met een hoog trillingsniveau daarentegen zijn vol begrip, zonder oordelen, zoeken verbinding in plaats van afstand. Je voelt ruimte. Hooggestemd, noem je ze wellicht.
Dit zijn extremen, wij allen zitten daar ergens tussenin. Een voorbeeld van iemand met een bijzonder laag trillingsniveau: Adolf Hitler. Met een hoog trillingsniveau: Mahatma Gandhi, Martin Luther King, Nelson Mandela.

Iemand die vreemdgaat (en dus ontrouw is) zal daar, vanuit zijn ego gezien, veel plezier aan beleven. Spanning, ego-bevestiging, scoringsdrift, dat soort dingen geven echt een kik. Vandaar de populariteit van sites als secondlove.nl en ondeugenddaten.nl. Het feit dat daar uitgebreid reclame voor wordt gemaakt, zegt genoeg over het niveau van onze tegenwoordige (decadente) samenleving.
Degene die bedrogen is, voelt zich vreselijk. Niet alleen afgewezen, maar ook belachelijk gemaakt ten overstaan van de omgeving. Gekrenkt tot in het diepst van zijn of haar ziel. Tot dusver lijkt het dus vreemd en tegenovergesteld aan wat ik beweer.

Echter, ten tweede, wanneer je dieper de ziel induikt, dan kun je misschien aanvoelen dat degene die ontrouw is, het grote verdriet van de ander in zijn binnenste met zich meetorst. En ook alle gevolgen die daar omheen hangen (verwijdering, kilte, mensen die daar schande van spreken etc.). Daar vermeerdert deze zwaarte zich met de miskenning van wat de eigen wezenskern inhoudt: het zoeken naar licht en ‘echte’ liefde. Een flinke kras op de ziel, zou je dit kunnen noemen. Natuurlijk, dat wordt weggeduwd, juist omdat de vreemdgaande in het (kortstondige) genot van zijn buitenkanten verkeert. Hij heeft de macht, dat voelt heerlijk. Maar o, wat doet hij zichzelf veel schade aan. Sommigen noemen dit karma, dat vroeg of laat zal opspelen. Ikzelf noem het een verminking van je geweten. Je geweten dat in mijn beleving van goddelijke oorsprong is en dat je doet beseffen wat het verschil tussen goed en kwaad is.

Een buitenstaander die op een uiterlijke manier naar de situatie kijkt, zal mijn beleven over dit onderwerp niet kunnen begrijpen. Dat hoeft ook niet. Iedereen leeft vanuit zijn eigen trillingsniveau. Dat moet mogen, dat moet kunnen. Alleen, discussies hebben dan totaal geen zin. Je praat langs elkaar heen, wat alleen maar voor nog meer irritaties zorgt.
Dus, loslaten, ook dit. Leef het leven zoals jij denkt dat het bij jou past. Dan komt alles goed. Of niet.

Overigens gaat bovenstaande in mijn beleving ook op bij liegen en stelen. Wie liegt tegen een ander, liegt vooral tegen zichzelf. Wie steelt van een ander, steelt vooral van zichzelf. Steeds brokkelt er daarbij een stukje van je geweten af. Bij het plegen van een moord is het nog erger. Wie bewust een ander vermoordt, brengt echt een stuk van zijn innerlijk om zeep. Zo iemand wordt min of meer gewetenloos. Welk effect dat kan hebben, hoe je daaronder kunt lijden: lees Schuld en Boete (ook wel vertaald als Misdaad en Straf) van Dostojewski.