Het kon niet uitblijven, de film Barbie bezoeken. Na alle aandacht in de media een must natuurlijk. We zaten in een bioscoop van Pathé (in Groningen). Veel jonge kinderen in de zaal, allemaal met een grote bak popcorn in de hand. Gelukkig viel het gekraak en gesmak tijdens de film mee.

Van tevoren bedacht ik hoe het zou zijn om een film over de barbiepop te maken. Het leek mij een onmogelijkheid. Al snel verval je in flauwe en vooral kinderlijke anekdotes over het leven van Barbie en Ken. Oppervlakkigheid ligt op de loer, clichés ook.

Niets van dat al bij de film Barbie zelf. Wat een dynamiek, wat een slim bedacht scenario. Met een boodschap nog wel. Niet belerend, wel steekhoudend. De Barbie wereld wordt hier tegenover de echte mensenwereld gezet. De rol van Ken (leuk gespeeld door Ryan Gosling) is in de echte wereld ineens veel aantrekkelijker voor hem. Reden voor hem om de Barbie wereld daarnaar om te vormen. Heel leuk en verfrissend hoe de mannen- en vrouwenrollen worden neergezet. Herkenbaar uit de echte wereld waar vrouwen nog altijd een ondergeschoven rol vervullen. Een zware rol ook die gepaard gaat met een grote maatschappelijke druk. Er wordt van alles van vrouwen verwacht. Ze moeten carrière maken, maar ook het huishouden verzorgen. Ze mogen niet ja zeggen op een flirt van een man (dan zijn ze een slet), maar ook niet nee (dan zijn ze frigide). Ze moeten presteren, maar ook bescheiden blijven. Vooral als het even kan onderdanig aan de man.
Zelf zie ik in mijn omgeving (op school en de universiteit) hoe die druk op vrouwen en meisjes met het jaar groter wordt. Met als gevolg dat veel meisjes aan zichzelf twijfelen. Ben ik wel goed genoeg? Veel gestress, burn-outs. Soms ook neigingen tot anorexia. Zelfs vrouwelijke studenten met alleen maar negens en tienen op hun eindlijst van het VWO lijden aan dit soort zelf-twijfels. Terwijl veel jongens met zessen of zevens op hun eindlijst een houding hebben van dat fiksen we wel even.

Barbie zelf (treffend gespeeld door Margot Robbie) is een zogenaamde stereotype Barbie. In haar eigen poppenwereld is ze perfect, in de echte wereld waar ze door diverse omstandigheden in terecht komt heeft ze het moeilijk. Alle andere soorten Barbies, in de loop der jaren op de markt gebracht, passeren de revue. Ook de mislukte en de uit de handel gehaalde. De decors zijn prachtig roze, vol schittering. De humor is aanstekelijk. Zoals wanneer echte mensen in een Barbie auto rijden en de moeder tegen de dochter zegt dat ze weg moeten rijden: ‘Maar mam, hier geen motor in, hoor.’ Of zoals de Barbies vanaf een grote hoogte in één keer op de grond staan. De helpende hand van een kind denk je er dan vanzelf bij.
Bij elkaar is het een vlotte en hilarische film. Niet echt geschikt voor kinderen, lijkt mij. Hen ontgaan de vele grappen en kwinkslagen die in de film verborgen zitten. Tegelijk is het een scherp feministische film. De ingewikkelde rol die de vrouw dient te vervullen wordt haarfijn ontleed. De mannenwereld wordt regelmatig in zijn hemd gezet. Mooi ook hoe af en toe oprechte emoties aan bod komen. Zoals wanneer de bedenkster van Barbie, Ruth Handler, tot twee keer toe in de film verschijnt (de echte Ruth Handler (1916-2002) bedacht de barbiepop in 1959. Zoals bekend werd de pop direct een groot succes over de hele wereld).  

Barbie is een aanstekelijke film met een feministische diepgang. Terecht dat ze overal volle zalen trekt. Er zal nog lang over gepraat worden. Met name over de rol die juist in onze moderne tijd van de vrouw wordt verwacht.