Eenzaam zijn is als een hond die wordt uitgelaten,
de weg kwijtraakt en niet meer thuis terugkeert.
Met het schijnsel van lantaarnpalen in je rug

dwaal je een donkere wereld in. De schaduwen
worden groter, de paden schuiner, je dreigt weg
te glijden, de weg op waar de pick-up trucks rondrijden.

Elk moment kun je afgevoerd worden, houd je pas erin,
loop rechtop, de armen en benen gekruist op en neer,
zoals in het handboek van het ministerie van Waarschuwing.

Duister is het struikgewas, het stikt er van de gaten.
Van alle dingen is leegte het gemakkelijkst te ervaren, 
blind het spoor volgen, van alle ogen in de nacht.