De plaatjes in mijn hoofd achter elkaar gezet
om mezelf als een film af te kunnen draaien
tere momenten eruit geknipt
om ook anderen niet teleur te stellen.

Applaus heb ik niet nodig, het zijn lege handen
zonder verbinding, ze laten te vaak los. 
Vandaag lig ik achter rotsen, niet tot leven te wekken.

Wanneer kantelt het bij jou, vroeg iemand 
met een gezicht vol barsten. Ik zag haar 
naar adem happen, als een vis op het droge
met bolle ogen schuw de andere kant op kijken. 

En, hoe hou je het vol om elke dag weer dood te gaan?

Ik ben transparant, wilde ik zeggen, een omhulsel van vlees
dat zich vastklampt aan botten, ik hoor echo’s tegen mijn binnenkant, 
ik versta ze niet, ze zijn te zacht, mijn binnenoren zitten dicht. 

Hardop leven doe ik met mijn armen, met touwtjes 
trekken ze mijn benen omhoog, het juiste ritme, op tijd 
versnellen, bochten nemen waar anderen in ravijnen storten.

Veel rusten, wedstrijden win je in bed. 
Ik draai me om in mijn kussen, 
hoor een zuchten tussen de lakens, 

alsof jij alsnog terugkomt.