het is zomer, de aarde vreet zich
worstelend naar buiten, langs raaigras
braam en brandnetel, tot in de kelken
van nog sporadische bloemen

als witte vlinders leggen we ons gebroed
op de restanten van blaadjes onschuld
op wat verder nog moet groeien

baldadige spoken zijn wij
in de pracht van de toekomst
knarsetandend, steeds weer boos
zoekend naar de blindheid van het licht