Het is zomer, de aarde vreet zich
worstelend naar buiten, langs raaigras
braam en brandnetel tot in kelken
van de nog sporadische bloemen.

Als witte vlinders leggen we ons gebroed
op wat overblijft aan blaadjes onschuld
en wat verder nog moet groeien.

Baldadige spoken zijn wij
in de pracht van de toekomst
knarsetandend, steeds weer boos
op zoek naar de blindheid van het licht.