Je leven lang al lagen de vogels
opgevouwen in jouw hoofd.

Af en toe vloog er één je mond uit
in korte vleugelslag
zingend als een merel in de ochtend.

Er is verdriet, we zijn je kwijt
in handen rust en stil gevouwen
maar kijk, daar omhoog
de vogel die daar fladdert
dat ben jij
en die ook, en die ook.

Ondertussen zien we hele zwermen
aan ons voorbij trekken, dansend in de lucht
ben jij overal om ons heen, rennen wij
met z’n allen langs de vloedlijn

zwaaien we jou vol liefde uit.



Opmerking:
zie https://meandermagazine.nl/2022/10/rob-de-vos-prijs-2022-eervolle-vermeldingen-i/