Laten we nog even wachten
ons denken zonder vangrail stilzetten
voor we opnieuw de bocht uit vliegen.

Voor het geweld van ronkende jagers
broze toppen van bergen splijt
ravijnen met nieuwe emoties vollopen.

Laten we wachten tot het blinde
alles verzengende vuur onder
onze ogen als een nachtkaars uitdooft.

We de achtergebleven slierten rook
beschouwen als een signaal van een
laatste ademhaling van de haat.

Weet, in de kelders van onze buren
ligt een piano opgesloten, wachtend op vingers
om de pijn van de wereld te verlichten.

Laten we nog even dansen in het hart
van ons theater, voor we onszelf vernietigen.