het vreet zich naar binnen
door lagen vet en ander opgekropt schuldgevoel
zoekt een schuilplaats om te nestelen
levend op het wrakhout van mislukte idealen

voedt het zich met scheiding
en andere golven van verdriet
je klotst als een jacht op en neer
op de achtersteven de botjes
van jouw opgepeuzeld verleden

het water staat je tot de lippen
kansvensters sluiten zich
nòg staan de sluizen op een kier
maar je weet; gevoelens hebben gevoelens
ze merken wanneer ze worden aangevallen

luister naar hun verhaal
ze hebben veel te vertellen
over de school waar ze examen deden
cum laude geslaagd, op de pijnbank gelegd
om schuld te bekennen

ze duiken steeds weer onder
laven zich aan wat komen gaat
een nieuwe wereld, meer scheiding
nog hogere golven van verdriet

het verteert je, holt je uit tot op het bot
maar troost je:
zielen breken niet
ze veren altijd terug