Het vreet zich naar binnen, door lagen vet en ander
opgekropt schuldgevoel, zoekt het een schuilplaats
om te nestelen, levend op het wrakhout van mislukte
 
idealen, voedt het zich met scheiding en andere golven
van verdriet. Je klotst als een jacht op en neer, met op
de achtersteven de botjes van jouw opgepeuzeld
 
verleden, het water staat je tot de lippen, kansvensters
sluiten zich, nòg staan de sluizen op een kier, maar je
weet, gevoelens hebben gevoelens, ze beseffen wanneer

ze worden aangevallen. Luister naar hun verhaal, ze
hebben veel te vertellen, over de school waar ze examen
hebben gedaan, cum laude geslaagd, op de pijnbank
 
gelegd om schuld te bekennen. Ze duiken steeds weer
onder, laven zich aan wat komen gaat, een nieuwe wereld
van nog meer scheiding, nog hogere golven van verdriet.

Het verteert je, holt je uit tot op het bot, maar troost je:
zielen breken niet, ze veren steeds weer terug.