Het zijn de populieren die hier de wind maken,
hoor ze hardop blazen in het polderlandschap, als
onbezorgde kinderen onder het doek van jagende wolken.

Laten we op onze hoede zijn, dijken bouwen om de onschuld
te beschermen, aanleggen wanneer nodig, waar licht valt,
is ook schaduw, en de schaduw heeft het niet begrepen.

Er sluimert iets, het verstopt zich nu nog achter huizen,
je weet dat het er zit, je kunt er niet bij, zoeken heeft geen zin,
het komt tevoorschijn, op een onbewaakt moment als alle

jachtgeweren zijn opgeborgen. Je begrijpt het landschap
zonder bergen, de zee in de sloten, het ruisende riet dat
gewillig buigt onder de zwiepende aanmoedigingen van zij

die langs de kantlijn staan, omhoog kijkend, bang dat elk
moment de wolken zullen breken, het licht genadeloos toeslaat.