Er is niets mis met mij, zegt ze
ik ben niet verdwaald, mijn lichaam
is een snelweg, af en toe vlieg ik gewoon de bocht uit.

U noemt dat hormonen, maar al dat verkeer,
die stoplichten, filevorming, de afritten
die ik steeds weer mis, u kent dat niet.

De jongen met rugzak die daar langs de kant
staat te liften, ik zal hem meenemen, we zullen
verliefd worden, trouwen, kinderen krijgen,
u zult versteld staan hoe mijn leven zich voltrekt.

Zoals u hier zit, uit boekenwijsheid opgetrokken
als een stilleven op uw lederen bank
u kunt mij niet volgen, uw verkalkte gedachten
zijn de witte steentjes die ik op het wegdek achterlaat.