Als druppel van een geheel
ben ik hier gekomen, in een vorm
met een functie, om na gedane zaken
via de drietrapsraket van afgestoten lijf en leden
een eigenwijze kop, weer terug te keren tot mijn oorsprong.

Ordening heeft een andere logica
dan ik van tevoren dacht
antwoorden kwamen te vroeg, hun plek
vonden zij te laat, de puzzelstukjes van mijn leven
vallen op de verkeerde plaats.

Ik vind mezelf lelijk
getekend, maar ook mooi
met scheuren in mijn onveilig huisje
zie ik door het dak de weg omhoog
naar een universum onbekend.
 
Ik ben op weg naar geluk en ik groei
weer terug, mijn kinderkamer ligt van ontroering
in de kelder verscholen, er is de verwachting
dat ik ooit compleet zal zijn.

Ik word geraakt, gekraakt, beschadigd
maar vanbinnen, op de grens van zichtbaar en onzichtbaar
ben ik voor altijd dissident, een opstandeling.

Ik ben niet dood te krijgen.