Iedereen die tijdens de winterdagen aan de Nederlandse kust wel eens een strandwandeling maakt, heeft ze wel een keer gezien, de drieteenstrandlopers. Je herkent ze aan de grappige manier waarop ze in groepjes van 10 tot 15 exemplaren langs de vloedlijn trippelen. Ontzettend vlugge pootjes hebben ze. Steeds zijn ze, op zoek naar aangespoeld voedsel, aan het wegrennen voor de aanrollende golven. Een komisch gezicht is dat. Razendsnel bewegen ze als één gecoördineerde groep mee op het ritme van de zee. Heen en weer, heen en weer. Alsof ze dansen op de klanken van de golven. Vertederend lief en onschuldig. Ik word altijd weer vrolijk als ik ze zie. 

      
                 Drieteenstrandloper

De drieteenstrandloper lijkt op een meeuw, maar is kleiner en wat meer gedrongen. Je treft ze met name in de herfst en de winter aan op onze stranden. Ze zijn dan wit en grijs met opvallende donkere schouders. In het voorjaar trekken ze weg naar noordelijke streken om daar te broeden. In Nederland zijn ze dan niet meer te zien. Ook in de zomer niet, vandaar dat de meeste badgasten deze vogel niet kennen. De naam dankt de drieteenstrandvogel aan het ontbreken van de achterteen. Waardoor ze slechts drie tenen hebben in plaats van vier, zoals de andere strandlopers. Misschien dat ze daarom zo hard kunnen rennen. 

    Een groepje drieteenstrandlopers
    'dansend' op het ritme van de zee