En weer is het een Zuid-Koreaanse film die ons versteld doet staan. Vier jaar geleden won Parasite al de nodige Oscars, nu is daar het deze week uitgebrachte Past Lives dat naar verwachting vele prijzen in de wacht zal slepen. In meerdere opzichten een bijzondere film.

In Zuid-Korea kent men zoiets als In-Yun, een soort van lotsbestemming. Vanuit vorige levens wordt er een verbond geweven waardoor men het gevoel heeft in dit leven voor elkaar bestemd te zijn. Dat verbond kan wel uit 8000 lagen bestaan, opgebouwd in 8000 verschillende levens. Alleen al wanneer je in de metro langs elkaars jassen schuurt, kan er In-Yun ontstaan, zegt de hoofdpersoon Nora. Deze wijsheid wordt ons als kijker echter niet opgedrongen. Gekscherend zegt Nora, in gesprek met haar toekomstige man, dat dit gezegde in de praktijk gebruikt wordt om de ander te versieren.

De film valt in drie delen uiteen. Eerst zien we Na Young en Hae Sung als kinderen van ongeveer 12 jaar in Seoul. Ze zitten bij elkaar in de klas, zoeken elkaar buiten schooltijd op en hebben vooral veel plezier met elkaar. Er is sprake van een beginnende kalverliefde.
Dan besluiten de ouders van Na Young naar Canada te emigreren. Het afscheid tussen de twee kinderen is veelzeggend. Veel verder dan een hé en een dag komen ze niet. We zien Na Young, die haar voornaam verandert in Nora, het moeilijk hebben in haar nieuwe thuisland.

Twaalf jaar later komen ze via internet weer met elkaar in contact. Het is Hae Sung die hierbij het voortouw neemt. Nora, die inmiddels in New York woont en schrijfster wil worden, was haar vroegere vriendje eigenlijk al vergeten. Ze praten via video bellen regelmatig met elkaar. Het is vooral Hae Sung die laat blijken haar te missen. Maar Nora is gebonden aan New York, aan het werk dat ze daar heeft, en Hae Sung kan niet weg uit Seoul. Omdat hun contact uitzichtloos lijkt, besluit Nora het te verbreken. Vlak daarna zien we Nora in contact komen met Arthur, ook schrijver van beroep. Het wordt duidelijk dat dit haar toekomstige partner gaat worden.

Weer twaalf jaar later bezoekt Hae Sung de stad New York en regelt een afspraak tussen hem en Nora. Dit fysieke weerzien is voor beiden zeer emotioneel. Ze maken een paar uitstapjes, gaan samen met de man van Nora uit eten, waarna er indringende gesprekken plaatsvinden tussen Hae Sung en Nora. Arthur lijkt er een beetje bij te hangen en de kijker vermoedt hoe dit zal aflopen. De slotscène is om die reden meesterlijk. Zoals de hele film uitblinkt in verstilde momenten; er wordt vaak niets gezegd of hooguit gestameld dat ze het niet weten. De emoties golven zichtbaar door hun lijven. Hoe intens ze elkaar aankijken. Met name Nora (actrice Greta Lee) laat dit verbluffend subtiel van haar gezicht aflezen. Wat een beleving. Als kijker laat het je niet onberoerd.
Het is een volstrekt integere film geworden over liefde, verlies en een nieuw leven beginnen. Overzichtelijk, op de juiste momenten klein, teder, intens. Een meesterwerk.