je valt, naïef
midden in een vouw van de dag

er ruist iets, een belofte denk je
een golf die de tijd opschuimt

je stuit op een verlaten tafel
resten van andermans zomer
omgevallen glazen, een vlek
van laatste rode wijn

er ligt een brief zonder afzender
je leest hem telkens opnieuw
niet om te begrijpen
maar om jezelf te blijven herhalen

en wie leest jou?
niemand

je bent een ver-weg-eiland
lukraak in een oceaan gedropt
met water dat stuwt, dat kolkt
rond je stille hoofd
vol onverstuurde dromen