de tijd scheurt
niet in twee, maar in duizenden stukken

grijs is het verhaal tussen dag en nacht
een vlek van niet-weten
op de muur van je bestaan

je loopt nog steeds
ook wanneer de wereld
onder je voeten wegglijdt

je rekt je uit
naar iets dat je niet kunt aanraken

buiten blaft een hond
bomen fluisteren een taal
die niemand verstaat
het licht buigt het hoofd
in schemering

woorden ontbreken
vallen weg in de put van jouw gemoed

een ruk aan je mouw
ze is er niet
zelfs niet in de straten van je gedachten