aan de rand van de dag, waar de lucht
nog niet beslist, kantelt het:
zal het breken of blijven hangen

mijn hand, halverwege een gebaar
wacht op zinnen die zich willen hechten

wat hoor ik: het gevallen woord
of de stilte na de plof?

tussen de regels zijn we klein
elk moment lacht ons uit
in reeksen van mogelijkheden

de keuze die we niet zagen
ademen we uit in cirkels, elke stap
tilt de grond een stukje hoger

het raam zoekt wind en regen
klampt zich vast aan een landkaart
vol paden, verfrommeld
als een brief in mijn zak
maar altijd dichtbij

tussen jou en mij walst een dunne
draad van woorden, te licht
om te breken, te zwaar om te dragen