Dichterbij komen is afstand nemen van de ruimte, het ademen
van de zee, het helmgras van winderige duinen, je zoekt een
woning, opgestookt tot een paar graden boven eenzaamheid.

Ondertussen niet omlaag kijken, het touw is slap en wiebelig,
het broeit in je hoofd, je wilt terug. Angst is de staat van
ontbinding zodra je niet kiest, de wereld glijdt weg onder je

voeten, je gedachten slaan op de vlucht, bang om aards te worden,
komen af ​​en toe langs, kloppen aan, is er een kamer vrij, kan ik
die reserveren, ben zo weer weg, heb het druk tegenwoordig,

veel op doorreis, see you soon. Hou er een vast, dat je een keer
vlugger bent dan de flits in je dakpanhoofd, ligt ie op tafel te
spartelen onder jouw aandacht, smekend om losgelaten te worden.

Raak je hem aan, zie je hem huiveren, verschrompelen tot een
hoopje as waar elk vuur uit gedoofd is, de ruimte verstoord,
de lucht droef, bangelijk grauw. Het is koud hier, je bent alleen.