De Britse schrijver Ian McEwan is voor het grote publiek vooral bekend om zijn boek Atonement, in 2007 succesvol verfilmd met in een van de hoofdrollen Keira Knightley. Een ontroerende, maar tegelijk zeer wrange film. In het Nederlands is dit boek verschenen onder de naam Boetekleed.
Zijn boek Het kind in de tijd (The child in time) stamt uit 1987. Een bevriende dichter raadde mij aan dit te lezen. Het had indruk op hem gemaakt. Gelukkig had de bibliotheek een exemplaar in voorraad.

Hoofdpersoon is Stephen Lewis, een succesvol schrijver van kinderboeken. Hij is getrouwd met Julie. Samen hebben ze één kind, Kate van drie jaar oud. Het eerste hoofdstuk beschrijft hoe Stephen bij het boodschappen doen in een supermarkt opeens zijn dochtertje Kate kwijt is. Zomaar spoorloos verdwenen. Hij raakt in paniek, zoekt overal, schakelt alle hulp in die voorhanden is, tevergeefs. Nu moet hij het thuis tegen zijn vrouw Julie vertellen. Oei.  
Het volgende hoofdstuk speelt zich twee jaar later af. Stephen wordt geacht mee te schrijven aan een handboek voor kinderopvoeding. Wekelijks komt de commissie, bestaande uit belangrijke personen uit regeringskringen, bij elkaar. Met Charles Darke, een snel in populariteit opklimmende politicus, bouwt hij een speciale vriendschap op. Ook met diens vrouw Thelma, natuurkundige van beroep, kan hij het goed vinden. Hij komt vaak bij ze op bezoek. Het grote gemis van hun dochtertje Kate heeft Stephen en zijn vrouw Julie uit elkaar gedreven. Zij is ergens anders gaan wonen en ziet haar man nog nauwelijks.
De volgende hoofdstukken beschrijven de teloorgang van Stephen, hoe hij de grip op zijn leven verliest, veel drinkt, af en toe sporen van zijn dochtertje Kate meent te ontwaren, en steeds meer in de war raakt. Dat leidt onder andere tot zijn ontdekking van de aanwezigheid van Kate op een lagere school. Hij is ervan overtuigd dat hij zijn dochter terug heeft gevonden. Ondanks dat het meisje Ruth zegt te heten. Pijnlijk natuurlijk.
Ondertussen gaat het met zijn vriend Charles bergafwaarts. Deze man blijkt manisch depressief te zijn. Manisch is hij in de media en daardoor populair. Depressief is hij thuis bij Thelma, en daar om die reden nauwelijks uit te houden. Charles vervalt in een soort kinderlijke vluchttoestand door in een boomhut te willen gaan wonen. Wat hij ook daadwerkelijk doet. Charles vereenzaamt steeds meer, ziet af van een belangrijke post in de regering, wil eigenlijk alleen maar met rust gelaten worden.
Tussendoor heeft Stephen nog een paar keer een geforceerd contact met Julie. Het gemis van Kate speelt hen beiden nog altijd parten. Toch gebeurt er op het eind iets onverwachts. Stephen en Julie lijken hierdoor een nieuw toekomstperspectief te hebben gevonden. Als contrast blijkt Charles definitief in het leven afgehaakt te zijn.

Het is een vlot geschreven boek, niet overdreven sentimenteel, wel voelbaar tragisch en vol wanhoop. Er is veel aandacht voor details, in beschrijvingen van een interieur, in het gedrag van de beschreven personen, in intellectuele bespiegelingen over het begrip tijd en in de vele fantasiegedachten van Stephen. Voor mij af en toe iets te veel, het had korter en bondiger gekund. Het maakte dat mijn aandacht op bepaalde momenten verflauwde. Wat dat betreft lees ik toch liever iemand als Sebastian Barry of Julian Barnes. Die zijn directer, op een bepaalde manier dichterbij voor mij. Maar misschien als ik Boetekleed lees, dat ik dan mijn mening moet bijstellen. Ja.