Een maandje geleden leende ik van vrienden de bestseller Ik haal je op, ik neem je mee van de Italiaanse schrijver Niccolò Ammaniti. Vorige week heb ik het uitgelezen. Wat een prachtig geschreven boek is dit. Ik las het in twee dagen. Ik stapte direct naar de bibliotheek om andere boeken van hem te lezen. Afgelopen dagen las ik in zijn (verfilmde) eersteling uit 2002 Ik ben niet bang. Over een 9-jarig jongetje dat tot een vreselijke ontdekking komt en gedwongen wordt dat geheim te houden. Ook in één ruk uit. Adembenemend spannend. 

Bestond Ik ben niet bang nog uit ruim 200 bladzijden, Ik haal je op, ik neem je mee (uit 2004)
is met meer dan 400 bladzijden twee keer zo dik. Een lijvig boekwerk dus, zoals dat heet,
maar nergens slaat de verveling toe. Dat komt mede door de losse schrijfstijl waarin de verhaallijnen geschreven zijn. Heel verfrissend.
Het boek begint met een korte beschrijving aan het begin van de zomervakantie. Eén van
de hoofdfiguren, de 12-jarige Pietro, komt er op zijn laatste schooldag tot zijn verbijstering achter dat hij als enige van de klas is blijven zitten. Hij kan het niet geloven, evenals zijn
beste vriendinnetje Gloria dat niet kan. 
Daarna gaan we zes maanden terug in de tijd. Een tweede hoofdpersoon doet zijn intrede,
de veertiger Adriano. Losbol, vrouwenversierder, muzikant. Er is sprake van een liefdesgeschiedenis met het meisje Erica, die voor Adriano teleurstellend zal verlopen.
Het verdere leven van de erg onzekere Pietro wordt nu verteld. Hij moet lijden onder het explosieve karakter van zijn vader, een verknipte herder. Maar nog erger, drie leerlingen
van zijn school pesten hem regelmatig. Hij leeft onder voortdurende angsten, zowel thuis
als op school. Die pesters zorgen er uiteindelijk voor dat hij (zeer tegen zijn zin) meedoet
aan een inbraak op school. Hetgeen voor Pietro slecht afloopt wanneer hij door de conciërge wordt herkend. Later volgt er, door verschillende omstandigheden veroorzaakt, een inbraak
van Pietro in het huis van zijn lievelingslerares, die ondertussen een geheime verhouding
heeft ontwikkeld met Graziano, de playboy. Hier vervlechten de levens van de twee hoofdpersonen met elkaar. De afloop is dramatisch te noemen. Die je als lezer ook niet
ziet aankomen. De immense tragiek voor de twee hoofdpersonen. Met een louterend einde (waaraan de titel is ontleend) die mij deed denken aan de figuur Raskolnikov uit de roman Misdaad en straf van Dostojewski. 

Ondertussen gebeurt er zoveel meer, op zo'n soepele manier beschreven dat je al die uitwijdingen over levens van anderen op de koop toeneemt. De schrijver durft allerlei stijlen op een haast brutale manier uit te voeren. Soms spreekt hij ineens de lezer toe. Zo van, wat vindt u ervan? Een andere keer schrijft hij bladzijden lang over een jong antiburgerlijk stelletje dat door een sadistische politieman wordt aangehouden. Als ze na veel gedoe weer weg mogen rijden schrijft Ammaniti doodleuk dat ze hiermee ook het verhaal uitrijden en niet meer in het boek terug zullen keren. Je moet maar durven. Grappig is het wel. 
Ondertussen zijn er in Nederland meer dan 250.000 exemplaren van dit boek verkocht. Dat zullen er de komende jaren nog wel meer worden, verwacht ik. Wanneer ook anderen de superieure schrijfstijl van dit boek ontdekken.