De vandaag op 83-jarige leerftijd overleden Tina Turner (artiestennaam van Anna Mae Bullock) was in mijn jeugd mijn muzikale heldin. Samen met haar man Ike Turner maakte ze in 1966 het monumentale River deep, moutain high. Hoewel ik nog jong was (ik zat in de 5e klas van de lagere school) en niet wist wie het zong*, was ik getroffen elke keer wanneer ik dit nummer op radio Veronica hoorde. Dat rauwe, haast dierlijke geschreeuw, het raakte mij. Toen al. Pas jaren later wist ik de naam van de artiesten. Luister hier.
In 1971 kwam het nummer I've been loving you too long uit. Ik was werkelijk kapot van dit nummer. Ik kocht het singletje, draaide het wel tien keer achter elkaar op een avond. Kon er geen genoeg van krijgen. Wat een diep doorleefde emotie. Het werd geen grote hit, heeft maar drie weken in de top veertig gestaan. Te heftig schreeuwerig om een grote hit te worden. Later vernam ik dat het een cover van Otis Redding was. 
Luister hier. 

Na de breuk met Ike ging Tina Turner als solo artiest verder. Hoewel ze nu pas echt beroemd werd, de ene megahit na de andere scoorde, sprak het mij totaal niet aan. Te gekunsteld, te aangepast. Te ingetogen ook. Alsof ze haar ziel had weggestopt in een gelikte manier van zingen. Blijft over, de herinnering aan die fantastische stem uit de jaren zestig, ondersteund door een geniale Ike Turner.


*Toen we op schoolreisje waren, zat ik naast een van mijn vriendjes in de bus. Hij vroeg aan mij wat mijn favoriete liedje was. Ik kon het alleen maar neuriën. Hij wist wat ik bedoelde. Hijzelf was van fan van de zangeres zonder naam!