de vis zwemt niet
ze wordt gezwommen

haar drijven, een stille keuze
onder de scherpe kaken van de tijd
waar denken traag is
maar weten vlug

uit haar kieuw ontsnapt een verhaal
over het leven zonder bodem
met daarboven een dak van golven
dat steeds verschuift

de binnenkant van haar vin
verlangt naar ritme
naar een herhaling
van een droom die zichzelf leert dromen

alles met poten te luid
te hoekig, te zeker;
een lijf kent geen spijt
alleen beweging

de haai die haar achterna zat
noemde haar zuster
met tanden vol eerbied
zij begreep: angst is een dialoog

op een dag vallen schubben weg
wat overblijft is een kaart
zonder schaal, zonder kompas
maar niets ontbreekt