In een ver verleden gaf ik les aan een 2 Havo-klas (in Goor was dat). Regel was dat je een proefwerk een week van tevoren moest opgeven en een schriftelijke overhoring (een S.O.) drie dagen van tevoren. Ik hield me daaraan bij het aankondigen van een S.O. over een beperkt deel van de lesstof. Echter, de hele klas was in rep en roer omdat er in diezelfde week al zoveel proefwerken voor andere vakken waren opgegeven. Ze lieten mij hun agenda’s zien en inderdaad, dat klopte.
Ik gaf aan dat ze de S.O. moesten zien als een goede voorbereiding op het proefwerk dat hen in de proefwerkweek te wachten stond. De klas bleef onverbiddelijk, het kon niet, het mocht niet. De dag voor mijn geplande S.O. ging ik nogmaals in gesprek met de klas. We kwamen er niet uit. Tot ik opeens op de proppen kwam met een nieuw voorstel: dan wordt het morgen een onverwacht S.O. Het was bedoeld als grap, maar de hele klas nam het serieus op. Iedereen was zichtbaar blij en opgelucht. Vervolgens schrapten ze het woord S.O. voor mijn vak in hun agenda.
De volgende dag was er niet de minste weerklank toen ik de opgaven voor hun neus legde en nog eens nadrukkelijk vertelde dat dit een onverwacht S.O. was. Alle leerlingen knikten en gingen braaf aan de slag met de opgaven. Iedereen tevreden.