ze zegt dat geel niet over kleur gaat
maar over wachten, de spiraal
van wanden die zich sluiten
en weer openen

mijn huis vouwt zich om mij heen
als een handpalm, ik lees de lijnen
volg de stempel waarlangs
ik omhoog reik

buiten trilt het verre licht
ik voel het, maar het ziet me niet
hierbinnen is de grond een draad
waarop ik voetloos balanceer

ze fluistert dat ik moet wennen
aan de gestage trom van voorjaar
dat thuis niet groter is dan een hartslag
en dat ik er pas ben
wanneer ik verdwijn