‘Het waren er vier.’
Lisa’s mededeling belandt als een mokerslag in zijn gezicht. Bam. Geen spoortje schaamte in haar stem. Dat doet hem misschien nog wel meer pijn dan de onthulling zelf. Het is de nonchalante manier waarop ze het brengt, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Hij leunt op zijn ellenboog in het kussen. Daar, in het spaarzame straatlicht dat door de gordijnen sijpelt, ligt de vrouw met wie hij al acht jaar getrouwd is en twee schatten van kinderen heeft. De lijnen van haar jukbeenderen, haar grappige neus, het lange haar dat golvend langs haar gezicht valt, dit is de vrouw van wie hij houdt.
‘En wie was de laatste?’
Een moment verstrijkt, een geladen pauze voordat ze antwoord geeft. Met een glimlach op haar lippen staart ze omhoog en laat een diepe zucht los.
‘Dat was Stefan.’
‘Stefan?’
Hij schiet overeind. Stefan, zijn trouwe metgezel van de middelbare school? Met wie hij tot driemaal toe de Zuid-Franse kampeervelden heeft doorkruist? Overdag zwemmen in de Middellandse Zee, ’s avonds de disco’s onveilig maken, achter de meiden aan. Ach, die dagen van jeugdige onstuimigheid en ongebreidelde avonturen. Maar dat is verleden tijd. Zowel Stefan als hijzelf zijn brave burgers geworden, gevangen in het stramien van een vaste baan en een huis met hypotheek. Nee, ze houdt hem voor de gek.
‘Wanneer dan?’
Er vormt zich een brok in zijn keel, die hij moeizaam wegslikt.
‘Gisteren nog bij Joost en Barbara,’ klinkt Lisa’s monotone stem. Alsof ze een krantenbericht zit voor te lezen. ‘Toen jij je zo zat uit te sloven en geen aandacht voor mij had.’
Hij probeert na te gaan hoe het ook alweer zit. Samen met een paar vrienden had hij een culturele avond in het leven geroepen. Op elke eerste dinsdag van de maand werd de ruimte gevuld met livemuziek en voordrachten van gedichten. Iedere keer weer keek hij uit naar deze bijeenkomsten vol originele ideeën en boeiende conversaties. Een welkome afwisseling van de dagelijkse sleur van werken, kinderen van school halen, ze naar bed brengen, televisiekijken. En ja, gisteren had hij te veel gedronken en was misschien daardoor te veel op de voorgrond getreden. Laat in de avond hield hij, op verzoek van Barbara, een betoog over het belang van kunst in deze tijd. Hij had Lisa vanuit zijn ooghoeken in de gaten gehouden. Ze had naar hem geglimlacht, meerdere keren zelfs. Hij weet dat dergelijke bijeenkomsten niet haar voorkeur genieten. Al die intellectuele poses en hoogdravende discussies. Zogenaamd interessante buitenkanten die een leeg innerlijk moeten verbloemen, volgens haar. Meerdere keren had hij een glas witte wijn voor haar gehaald, een Chardonnay. Hij meende goed voor haar gezorgd te hebben.
‘Maar we gingen toch samen naar huis?’
'Jawel, maar het gebeurde eerder. Toen ik me in de kamer van Barbara zat op te tutten, stond Stefan ineens achter me. Ik schrok, maar vond het ook spannend. Hij drukte een paar kusjes in mijn nek. Voor ik het besefte ging hij verder. Ik liet hem begaan. Jij had het op een drinken gezet en was alleen maar bezig met jouw eigen voordrachten.’
Zijn keel lijkt te zijn dichtgesnoerd. Het verraad van Stefan voelt als een dolk tussen zijn ribben. Terugkijkend op hun laatste gesprekken krijgen die plotseling een nieuwe lading. De verantwoording die hij steeds moest afleggen, waarom hij niet een andere auto koos, geen opslag vroeg bij zijn baas, waarom hij en Lisa niet de wereld introkken in plaats van weer een weekendje Texel. De opgebouwde irritatie komt weer boven, versterkt en vermenigvuldigd. Nooit meer wil hij die man nog onder ogen komen.
De stilte in de slaapkamer maakt zijn onrust alleen maar groter. Hij voelt de noodzaak om door te zetten.
‘En wie was het daarvoor?’
Zijn stem trilt van onzekerheid. Dit is het begin van nog meer ellende, voorvoelt hij. Hij draait zich op zijn rug en staart naar de kringen op het plafond, daar ontstaan vanwege een eerdere lekkage. Dat heb je met oude huizen met een plat dak. Het bitumen laat vroeg of laat op de meest kwetsbare plekken los. Verscheidene dakdekkers zijn langs gekomen, het kostte bij elkaar een vermogen, maar de lekkage werd niet verholpen. Lisa kon haar frustratie nauwelijks bedwingen. Ze hadden dit huis nooit moeten kopen, wierp ze hem toe, alle dakdekkers zijn oplichters. Met het laatste was hij het eens, met het eerste niet. Ze woonden toch prachtig in de oude binnenstad. Het park aan de overkant, het gezellige stadscentrum met talloze terrasjes op slechts vijf minuten lopen.
Het blijft angstwekkend stil naast hem. Hij herhaalt zijn vraag.
‘Wie was het daarvoor?’
Opnieuw geen antwoord. Hij keert zich naar haar toe en vindt haar opeens met haar rug naar hem toe, knieën opgetrokken, de houding die hem zo vertrouwd is en waar hij vaak midden in de nacht lepeltje lepeltje tegenaan gaat liggen, zijn arm teder om haar heupen. Haar ademhaling klinkt kalm en gelijkmatig. Hij stoot haar aan. Wanneer er geen reactie komt, geeft hij een por in haar zij. Ze mompelt iets onverstaanbaars en komt half overeind.
‘Wat is er, is het al tijd?’
Hij werpt een blik op de radiowekker. Half vijf.
‘Nee, nog lang niet.’
‘Mm, wat is er dan?’
Plotseling durft hij niets meer te zeggen. Twijfels overvallen hem. Is ze al die tijd gewoon door blijven slapen? Zijn het soms de spoken in zijn eigen hoofd? Lisa buigt zich naar hem toe en streelt over zijn wang.
‘Ben je nog altijd bezig met dat culturele feest van jou?’
Ja, wil hij zeggen, maar op een andere manier dan jij vermoedt.
‘Het lukt me niet in slaap te komen.’
'Ja, teveel gedronken hè,’ zegt ze plagerig. ‘Dat krijg je ervan.’
Ineens schiet ze in de lach.
‘Ach, er zal wel meer zijn wat jou wakker houdt. Zoals jij je met Nicole had afgezonderd in de kamer van Joost. Ik heb het wel gezien hoor, hoe jij de hele avond naar haar zat te koekeloeren.’
Ze richt zich op. Hij voelt haar adem over zijn wangen. Ze is te dichtbij. Hij grijpt met zijn hand door zijn haar, paniek.
‘Oh, maar er is niets gebeurd. Ten minste, niets bijzonders.’
Oei, zou Lisa iets vermoeden? Zou ze weten dat hij en Nicole sinds twee weken afspraken met elkaar maken? Dat ze al vele gesprekken hebben gevoerd, zelfs een keer vluchtig gezoend. Alleenstaande moeder Nicole, verliefd op hem. Het streelt zijn ego. Pas gisteren was er gelegenheid voor meer intimiteit, inderdaad op de kamer van Joost waar hij haar een aantal gedichtenbundels liet zien.
‘Van Barbara hoorde ik iets anders.’
Jee, wat zou Barbara hebben verteld? Voorzichtigheid is geboden bij wat hij gaat zeggen. Niet te veel onthullen, de gevolgen zullen rampzalig zijn. Lisa zal het niet tolereren, een scheiding aanvragen, een ander huis betrekken. Hij zal het dagelijkse contact met zijn kinderen verliezen. Het idee alleen al doet hem huiveren.
‘Wat dan?’
Het zweet parelt op zijn voorhoofd. Hij realiseert zich dat zijn voornemen voor morgen een faliekante fout is geweest. Hij heeft een snipperdag opgenomen en een hotelkamer in een stad verderop geboekt voor een dag van intimiteit met Nicole. Vervolgens zal hij om vijf uur 's middags keurig thuis verschijnen om daar de brave, liefhebbende echtgenoot uit te hangen.
Hij moet het gesprek op een ander onderwerp brengen, voordat hij bezwijkt en alles opbiecht. Een glas water voor haar halen, lieve woordjes fluisteren. Ze is gevoelig voor dat soort gebaren. Over haar rug wrijven, dat werkt altijd. Hij wil al uit bed stappen.
‘Ach, schat,’ zegt ze onverwachts, ‘ik plaag je maar een beetje. Ik weet toch hoe jij bent. Wel kijken, niet aankomen. Zit niet zo te piekeren, joh. Ga slapen, je hebt je nachtrust hard nodig.’
Ze geeft hem een vluchtige kus en draait zich om. Ze is weer terug in haar vertrouwde houding, haar rug naar hem toe. Een vreemde stilte vult de slaapkamer. De uitgesproken woorden blijven in de lucht hangen, als een wolk die weigert op te lossen.
‘En o ja, voor ik het vergeet.’ Ze richt zich nog één keer half op. ‘Haal jij morgen om twaalf uur de kinderen van school? Neem maar even eerder vrij. Woensdag is toch de rustigste dag op je werk? Ik heb Stefan beloofd dat we gaan tennissen.’