In mijn studententijd woonde ik gedurende langere tijd op de Prinsengracht in Amsterdam, in een studentenkamer met uitzicht op de Westertoren. Tussen mijn colleges en practica door las ik veel Nietzsche, onder andere ook On the Road van Jack Kerouac en omarmde het nachtelijke studentenleven zoals dat een student betaamt. Een paar keer per week maakte ik een wandeling over de Nieuwendijk, bezocht ik de Bijenkorf om op de tweede verdieping de nieuwste boeken in te zien en liep dan meestal via de Kalverstraat, Spui, Singel, Herengracht, Keizersgracht weer terug naar mijn kamer.
Een keer werd ik midden in de Kalverstraat aangehouden door een keurig geklede man van ongeveer 40 jaar. Hij wilde mij wat vragen stellen, of ik mee wilde komen. Oké, zei ik, en liep achter hem aan een steegje in richting een gebouw bij de Nieuwe Zijds. Op de gevel stond: Scientology Kerk. Ik had er wel eens van gehoord, ik was benieuwd.
Eenmaal binnen vroeg hij mij een lijst met vragen in te vullen. Ze waren nogal persoonlijk, maar ach, wat kon het mij schelen. Na zo’n tien minuten overhandigde ik hem mijn antwoorden. Hij las het en trok een bedenkelijk gezicht. Tja, zei hij, ik zie dat je heel onzeker bent en op zoek bent naar een houvast in het leven, wij kunnen die houvast bieden. Hij keek me indringend aan, kennelijk om mij van mijn stuk te brengen. Van binnen moest ik lachen, nu kon ìk van wal steken. Ik antwoordde dat ik daar trots op was, op dat onzeker zijn. Sterker zelfs, dat ik dat bewust nastreefde. Waarna ik met citaten van Nietzsche strooide die er op neerkwamen dat je zoveel mogelijk ja moest zeggen tegen het leven. Des te onzekerder je bent, des te meer sta je open voor alles in de wereld, elk houvast beperkt je, onzeker zijn is een kwaliteit die je moet koesteren etc. De man viel helemaal stil, tot ik hem vroeg of hijzelf wel eens Nietzsche had gelezen. Hij mompelde iets van dat hij dat zeker eens zou doen, waarop ik hem bemoedigend aankeek en enthousiast verder ging met mijn betoog. Op een gegeven moment kapte hij het af en zei dat ik hier niet op mijn plaats was, dat ik beter weg kon gaan. Ik nam vrolijk afscheid en huppelde de deur uit. Nog vaak liep ik door de Kalverstraat, keek altijd even het bewuste steegje in, maar de goede man heb ik nooit meer gezien.