Met de houtduif heb ik nooit zoveel gehad. Een mooie vogel, dat wel. Van afstand herkenbaar aan zijn roekoe geluid. Maar verder wat onopvallend. Niet veel op aan te merken, zowel positief niet als negatief. 

        Houtduif

Tot afgelopen maanden. Pal voor ons huis staat een mooie boom (een exoot waar ik even de naam niet van weet). Ergens in augustus ontdekten we dat een houtduivenpaar daar een nest in had gemaakt. Vanaf de eerste verdieping konden we het allemaal goed zien, hoe de duiven om en om op de eieren zaten en na verloop van tijd de kopjes van de jongen (juvenielen genaamd) af en toe onder het verenkleed vandaan staken. We zagen de twee jongen letterlijk opgroeien. Apart hoe ze door de ouders gevoederd werden. Tot diep in hun keel haalden de jongen er het voedsel uit. Het samenspel van de ouders, hoe ze elkaar aflosten, het was ontroerend om dat van dichtbij te mogen meemaken. We raakten vertrouwd met het houtduivengezin. Alsof ze bij ons hoorden. De jongen werden naaarmate ze groter werden steeds vaker alleen gelaten, soms wel twee uur achter elkaar. Af en toe sloegen ze hun vleugels uit, als om te oefenen. De flinkste sprong verschillende keren naar een tak een halve meter verderop. Om daarna weer terug te keren naar het nest. Verder durfde hij kennelijk niet. 
Hun regelmatige gefladder met de vleugels had kennelijk de aandacht van een kat getrokken. Ik was niet thuis, Sylvia wel. Ze zag de kat omhoog klimmen richting het nest. Verschillende vogels, waaronder eksters en kraaien, begonnen een hels kabaal te maken, als een soort van waarschuwing dat er gevaar dreigde. Opeens vloog één van de jonge houtduiven de boom uit en knalde keihard tegen ons raam aan. De sufferd. De andere jonge houtduif was ook ineens verdwenen. We hebben ze beide niet meer teruggezien. Vader en moeder duif kwamen even later nog wel kijken. Het nest was natuurlijk leeg. Ook de twee ouders hebben we niet meer teruggezien. Wel zijn we benieuwd waar de twee jongen zijn, of ze nog gevoederd worden door de ouders etc. We zijn een beetje bezorgd, we missen ze. Nou ja, misschien tot volgend jaar.