De spraakmakende film Babygirl van Halina Reijn behoeft wat mij betreft een lange aanloop. Ten eerste de voordracht van Halina Reijn van een gedicht van mij tijdens de Turing gedichtenwedstrijd in de Amsterdamse Stadsschouwburg in 2012. Ze bracht het zo vol overgave en enthousiasme dat zelfs Gerrit Komrij, toen voorzitter van deze wedstrijd, mij bemoedigend toeknikte. Ik zat toen voor op het podium, behorende bij de beste twintig van dat jaar. Ik werd gedeeld vierde.
Sindsdien bekijk ik Halina Reijn met andere ogen. Zoals ze tijdens DWDD vaak tafeldame was, haar uitdagende kleding, haar glimlach die veel onzekerheid maskeert, de voortdurende twijfel die ze uitstraalt.
En dan hoofdrolspeelster Nicole Kidman. Een fantastische actrice met haar fenomenale rol als Virginia Woolf in The Hours (2003), waarvoor ze een terechte Oscar kreeg, in het mysterieuze The Others (2001), in Moulin Rouge (2001), in het intrigerende Eyes Wide Shut (1999) van Stanley Kubrick en zoveel andere films die ik van haar heb gezien.
Een aparte combinatie dus, onze Nederlandse Halina Reijn en de beroemde Australische Nicole Kidman. Het heeft ook een opmerkelijke film opgeleverd. Geen doorsnee Hollywoodfilm, verre van dat. Een erotische thriller, zo wordt vooraf aangekondigd. Erotisch is het wel, nogal hitsig zelfs, maar een thriller lijkt het mij niet. Het is een zoektocht naar meer spanning op seksueel gebied, dat wel. De geslaagde zakenvrouw Romy (Nicole Kidman) ervaart geen orgasmes tijdens het vrijen met haar man en vader van haar twee kinderen. Ze komt in contact met een jonge stagiair, valt voor diens beheersing en kennelijke macht over anderen, en onderwerpt zich na lang aarzelen aan zijn wensen en verlangens. Zie hier de keiharde zakenvrouw die er in feite naar verlangt door een ander overheerst te worden. My Babygirl, noemt hij haar dan ook op een gegeven moment. In het Nederlands vertaald als ‘mijn kleine meisje’.
Het is natuurlijk een onhoudbare situatie, slechts op spanning en organismes gebaseerd. Van echte liefde is geen sprake. Die is er wel tussen Romy en haar man, waarna het uiteindelijk toch allemaal goed komt. Met als apotheose dat het haar man nu wel lukt haar een orgasme te bezorgen. De jonge stagiair is uit haar leven verdwenen, ze komt weer terug bij haar gezin, daartoe overgehaald door haar dochter en dat was het dan.
Naast het geweldige acteren van Nicole Kidman viel me weinig op dat verraste. Ingewikkelde seksuele fantasieën, ongeremde hartstochten, de angst om door de mand te vallen, al het bestaande te verliezen, Nicole Kidman bracht dit op de haar bekende subtiele wijze over. Maar de overige karakters overtuigden mij minder. Zeker de man van Romy ervoer ik als ‘niet ingewikkeld genoeg.’ Hij gaat wel erg gemakkelijk mee in wat zijn vrouw ervaart. Wat een goedzak, zeg. Ook de jonge stagiair komt wat mij betreft niet echt uit de verf. Wat drijft hem? Waarom laat hij zich op het eind zo gemakkelijk wegpromoveren naar Japan? Waarom geeft hij zomaar de macht die hij over Romy heeft op? Ik mis hier een psychologische uitwerking. Het einde had veel dramatischer gekund. Dan had de film, die nu wat zoetsappig afloopt, veel langer beklijfd.