ik weet niet wie ze bracht
alleen dat ze bleven
de handen kwamen van links
een plastic tas met de benauwde lucht
van een supermarkt
de bloemen stonden stil
niet als middelpunt
maar als iets dat zich afwendt
van taal, van wat niet gezegd wordt
een rode roos aan de rand
knakte onder haar eigen enthousiasme
alsof ze dacht: dit is het moment
van overgave
de anderen bogen naar binnen
naar een borstkas
die nog één keer hees opzwol
en nog zie ik ze
in de vergeven tijd
bloemen
glas
een herinnering
waar water een weg zoekt
en alles verdwijnt