wat blijft hangen
tussen lippen en gedachten
tussen de strepen op de weg
je noemt het wachten
meer dan nietsdoen

de dag trekt een geur van moeheid aan
de verstuikte vogel achter je ribben
herhaalt haar droom
hardop, maar niemand luistert

je likt een lijn, gooit een steen
in de vijver, om te meten
hoe diep je hart is
en hoe lang de kringen blijven

wanneer je denkt dat vergeten
hetzelfde is als verdwijnen
neemt ze eindelijk je hand

als wachten breekt, dan komt ze