het raam ademt wit
zonder scherpte, de wereld
blijft maagdelijk stil

iemand zei, ga en geloof
maar geloof lost op
als melk in koude thee
zichtbaar, te zichtbaar

ik blijf staan
vastgespijkerd aan de muur
als een zwartwit portret 
kijk naar een hand op tafel

ik vraag de hand wat het wil
of het weet waarom het daar ligt
als marionet van maakbaarheid

soms droom ik dat woorden
door het raam vliegen
tegen de stroom in van wat kan

daar is een ander, kalmer dan ik

hij zegt, vertrouw erop
dat je niet verdwijnt
tussen scheuren van grond
als water door zand

waar de wind niet komt, daar ben ik
daar zal ik blijven
ook als ik weg ben gegaan