Stap niet zachtaardig in de goede nacht,
Wie oud is moet juist branden op het eind;
Woed, woed tegen het sterven van het licht.

Al weten wijzen dat de duisternis hen wacht,
omdat hun woorden nooit als bliksem sloegen,
zij stappen niet zachtaardig in de goede nacht.

Goede mannen, de laatste golf voorbij, roepen hoe helder
hun broze daden hadden kunnen dansen in een groene baai;
woed, woed tegen het sterven van het licht.

Wilde mannen die de zon zingend vingen in hun vlucht
ontdekken te laat dat zij haar treurend zagen gaan,
ook zij stappen niet zachtaardig in de goede nacht.

Zware mannen, bijna dood, door blindheid voortgebracht:
blinde ogen kunnen gloeien als meteoren in het klein,
woed, woed tegen het sterven van het licht.

En jij, mijn vader, door mij zo hoog geacht,
vloek, zegen mij nu met tranen, fel en verfijnd.
Stap niet zachtaardig in de goede nacht.
Woed, woed tegen het sterven van het licht.

Mijn vertaling van het beroemde gedicht van Dylan Thomas uit 1951:

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rage at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.