Dit is de laatste keer dat de oranje bessen
van de vuurdoorn zijn aanschouwd.

Het gebalde sap van het doornige leven
dat gejaagd door onze aderen stroomde.

Het troost me te weten dat jij tussen
de wolken met de vogels mee vlucht.

Op weg naar waar de vrede zich languit
legt in wit woestijnzand, eindelijk rust. 

Het is niet verdiend, daar was jouw
leven te cru en onbetrouwbaar voor.

Er is geen gemis, de traan die vloeit
is een stofje in mijn ogen dat met de

droge wind aan is komen waaien,
een gruisje dat niets om het lijf heeft.