de tijd, te druk met zichzelf
kijkt niet uit, slaat over de kop
knalt tegen een boom
in tweeën gebroken ligt ze
uitgeteld na te ronken

de motor, neus in de wind
reutelt verder, als niets aan de hand
kwestie van technisch malheur
fluks te verhelpen.

maar in de rochelende duur
van die laatste seconden
vastgelegd in zwarte bandensporen
zal menig filosoof nog jaren
tevergeefs debatteren.

geen uitweg, geen toegang
het stuur blijft verwrongen
het mensenhart voorgoed gevangen
in blik dat hol klinkt
en ijskoud aanvoelt