de plaatjes in mijn hoofd
achter elkaar gezet
een film die ik van mezelf afdraaide
de tere momenten
zorgvuldig weggeknipt
om niemand teleur te stellen

applaus heb ik niet nodig
lege handen zonder verbinding
laten te vaak los
vandaag lig ik achter rotsen
niet tot leven te wekken

wanneer kantelt het bij jou
vroeg iemand met een gezicht vol barsten
ik zag haar naar adem happen
als een vis op het droge
met bolle ogen schuw wegkijkend

en: hoe hou je het vol 
om elke dag opnieuw dood te gaan?

ik ben transparant
een omhulsel van vlees
dat zich vastklampt aan botten
echo’s weerkaatsen tegen mijn binnenkant
maar ik versta ze niet
te zacht, mijn binnenoren dicht

hardop leven doe ik met mijn armen
touwtjes trekken mijn benen omhoog
het juiste ritme, op tijd versnellen
bochten nemen waar anderen in ravijnen storten

veel rusten
wedstrijden win je in bed
ik draai me om in mijn kussen
hoor een zuchten tussen de lakens 

alsof jij alsnog terugkomt