laten we nog even wachten
ons denken stilzetten, zonder vangrail
voor we opnieuw de bocht uit vliegen

voor het geweld van ronkende jagers
broze bergtoppen splijt
ravijnen met nieuwe emoties vollopen

laten we wachten tot het blinde
alles verzengende vuur
onder onze ogen als een nachtkaars uitdooft

we de achtergebleven slierten rook
kunnen lezen als signaal 
van een laatste ademhaling van haat

weet: in de kelders van onze buren
staat een piano opgesloten
wachtend op vingers 
die de pijn van de wereld verlichten

laten we nog even dansen 
in het hart van ons theater
voor we onszelf vernietigen