dit is de laatste keer
dat je de oranje bessen
van de vuurdoorn ziet

het gebalde sap
van een doornig leven
dat onrustig door je aderen stroomde

het troost me te weten
dat je tussen jagende wolken
met de vogels mee vlucht

op weg naar een plek
waar vrede zich languit neerlegt
en jij eindelijk stilte vindt

je hebt het niet verdiend
daarvoor was je 
met al je grillen, te stekelig

ik zal je niet missen
de traan die ik laat
is een stofje in mijn ogen

dat toevallig aan kwam waaien
al zou jij er, als altijd
een andere verklaring voor geven