een traag oplopende vlakte
rotsen groot als koeien
versteend ligt het leven hier

om de zoveel meter
klop ik mijn schoenen uit
de zon kroont zich aan de hemel
het is heet

discomuziek dreunt na in mijn oren
een feest waar alleen ik werd uitgenodigd
lege vloeren, bonkende ritmes
zenuwen op knappen
vingers op verkeerde toetsen

vals de woorden
zonder toonaarden
weerkaatsend in eeltlagen van jaren her
achter sluikse gordijnen werd gelachen
tanden bloot, kelen vol leugens
slangen op de loer

vandaag de knop van vluchten
op off gezet
voeten afgetapet, tenen binnenboord
bloed zal er niet stromen

op de rug van het hoogste rotsblok 
zie ik ze komen, vanachter de bergen
klimmende schaduwen
vallend en opstaand
vallend en weer opstaand